Categorie: Blog

Gewapend met een boodschappenlijstje voor de stadsboodschappen, stapte ik donderdagmiddag in de tram richting centrum. Er stonden slechts vier dingen op dus zou je zeggen dat moet te doen zijn maar na een uurtje in de stad hebben gelopen en de betreffende winkels bezocht te hebben was mijn tas nog helemaal leeg. Uitverkocht, hebben we niet, moet nog komen noem maar op. Wel kwam ik onderweg mijn broer en neef tegen. Geamuseerd heb ik gezien hoe die twee een verjaarscadeau uitzochten. Uiteindelijk heb ik ze maar even geholpen met het maken van de beslissing.

Kwam ik onverrichter zaken naar de stad? Dat zeker niet want in de stad waren er weer leuke ontmoetingen. Bij Café van Ouds, waar ik afspraken heb gemaakt voor mijn verjaardagsfeestje ontmoette ik weer wat bekenden maar ook een onbekende vrouw met wie ik wat langer over haar werk heb gesproken. Dat was leuk omdat er veel herkenningspunten zaten in het werk wat ik bij Aegon heb gedaan. Zij komt wel vaker bij Van Ouds dus ons gesprek zal ongetwijfeld worden vervolgd. Ik kijk er naar uit want zij lijkt me een interessante vrouw. Haar naam, oeps dat ben ik vergeten te vragen maar dat komt ongetwijfeld nog.

Omdat het inmiddels al over zeven was ben ik maar even naar Stromboli gelopen. Kijken of ik daar nog een lasagne kon eten. Zowaar er was nog plek. Het was de eerste keer na de lockdown dus een hernieuwde kennismaking met bekenden. Ook Ger, mijn moeder noemde hem de paardenman, was daar en natuurlijk ook met hem een praatje gemaakt.

Ik was echt van plan om daarna de tram te pakken naar huis maar toen ik langs de Sjees liep zaten daar ook weer bekenden. Even gedag zeggen werd nog een glaasje wijn drinken. Tja waar is die ruggengraat? Ik wilde na het bezoek aan Van Ouds eigenlijk naar huis om daar te eten. Heb ik er spijt van? Nee hoor want het was een gezellige middag en avond. Vandaag maar even verder kijken waar ik de spulletjes kan kopen hier in de buurt of op internet.

Vandaag stond het schrijven van een column op de planning maar het werd een rare dag vandaag. Ik had te veel dingen aan mijn hoofd en daarbij kwam ook nog eens een ernstig ongeluk voor mijn deur zodat ik niet de rust en inspiratie had om wat te schrijven.

Het lukte me gelukkig toch om redelijk snel weer op een rijtje te hebben wat ik wilde gaan doen en wat ik moest doen. Ja ook moeten want het huishouden gaat ook door. En ik had me echt voorgenomen om mijn cursus “Blog en Columns Schrijven” voor het einde van de maand af te ronden.

De opdrachten van het laatste hoofdstuk maken en dan de laatste opdrachten opsturen aan de docent. Het is 30 juni dus wil ik de deadline halen dan moet ik vandaag aan de slag. Een paar uurtjes later was ik tevreden over mezelf want het was me gelukt om vandaag nog op de knop “verzenden” te drukken zodat het alleen nog maar wachten was op de terugkoppeling. Die kwam vanmiddag, de docent was tevreden en meldde dat ik de cursus goed had afgerond.

Dat geeft dan gelijk weer wat energie. Wat dan weer jammer was dat toen ik even naar buiten wilde voor een wandeling ging het regenen. Jammer, als ik zo alleen een stuk loop kan ik altijd lekker nadenken. Over het onderwerp van een column of over de vragen waarop ik een antwoord moet vinden. Ik kan natuurlijk gaan ijsberen in de woonkamer en hoewel die echt wel groot is ben ik dan wel snel uitgelopen.

Oké mijn boek ligt er ook nog dus maar lekker een middagje me verdiepen in het nieuwste boek van Karin Slaugther (Verzwegen). Ik ben al voorbij de eerste honderd bladzijden en dat betekent dat het boek mij dan pas gaat boeien. En dit boek is weer spannend dus geen straf om een middagje lekker te lezen.

Dan blijft er nog een vraagje over voor vandaag. Vanmiddag ontving ik het rapport van het RIVM over zingen in een koor. Wat is het risico, ga ik morgen wel of niet zingen. Een lastige vraag waar ik nog niet uit ben. Aan de ene kant moet je weer een keer je gewone routine weer oppakken maar het rapport van het RIBM geeft ook geen duidelijke antwoorden. Ik wil wel weer graag gaan zingen maar wacht ik tot september of toch maar morgen?

Zo zie je maar vanochtend had ik heel andere plannen maar het is toch weer een fijne dag geworden en dat zingen? Dat zien we morgen dan wel weer.

Het was weer even wat anders. Was ik voor de Corona lockdown bijna elke zondag in de stad, nu was ik er weer een keertje na zeker drie maanden. Het was rustig in de stad en zeker op de Markt was dit goed te merken. De toeristen die er normaal zijn, waren in geen velden of wegen te bekennen.

Het maakte mijn bezoek aan de Markt op zondagmiddag er niet minder gezellig op want veel vrienden waren er neergestreken. Er zijn een paar terrassen die een vaste groepen bezoekers hebben en die waren dan ook behoorlijk bezet. Het was leuk om de bekende gezichten weer te zien en even kort bij te praten over de afgelopen periode. Hoe is het met jullie, zijn jullie nog steeds gezond en hoe zit het met de familie, dat waren de vragen die ik moest beantwoorden maar ook stelde. Het zonnetje werkte zeker in de middag ook mee zodat het een hele gezellige middag werd.

De zondag was het einde van weer een gezellig weekend met een afscheid. Nou ja een tijdelijk afscheid als we de berichten op facebook mogen geloven en waarom zouden we dat niet doen. Na de wekelijkse vrijmibo bij Café Van Ouds de Twee Kruikjes besloten we te gaan eten bij Plan B Het zou de laatste keer worden voordat ze even een pas op de plaats maken. Wat een verschil met zo’n jaar geleden zeg. Was het terras er op de vrijdagavond altijd vol nu zaten er maar een paar mensen. Ook op zondagmiddag was het er ongekend rustig en stil. De muziek bij Plan B was al langer gestopt. Met Erik en Hilde waren er wekelijks muzikanten te beluisteren en werd er gedanst. Later was er niet meer elke week muziek maar gisteren was er niets. Hopelijk komt de levendigheid met muziek volgend jaar weer terug als Plan B weer opengaat.

Had je na een gezellige middag in de stad altijd wel enige moeite met het vinden van een eetcafé om een hapje te eten dan was dit ook niet het geval gisteren. Ik had niets gereserveerd dus ik zag het een beetje somber in maar ik werd bij de Waag met open armen ontvangen. Er waren maar heel weinig gasten en ik kon zelf een tafeltje uitkiezen. Oké het was gezellig want ook hier weer even bijpraten maar ik moet er wel aan wennen dat buiten de deur eten voorlopig gewoon nog niet normaal is. Hopelijk gaan we dat snel weer doen want zo is het maar heel stil in de stad.

Vol verwachting wachtte ik gisteravond op de laatste persconferentie van Mark Rutte en Hugo de Jonge over de corona crisis. Veel was er al uitgelekt maar toch was ik wel benieuwd naar wat onze premier ons te vertellen had.

Ik wist al dat ik weer met de trein mag gaan reizen maar moet dat mondkapje op of niet en mag ik naast iemand anders gaan zitten. En hoe zit het met horeca en evenementen worden daar ook de regels wat soepeler. Allemaal vragen waarop we gisteren tot op zekere hoogte antwoord hebben gekregen.

Het is duidelijk de teugels worden behoorlijk los gelaten maar er zijn wel voorwaarden aan verbonden. De meest lastige verruiming vind ik wel dat we weer naar de Kuip mogen voor een voetbalwedstrijd maar we mogen niet juichen en zingen. Ik vraag me echt af hoe dat geregeld gaat worden. In het heetst van de strijd dan overheerst toch de emotie maar goed ik sta nog niet te trappelen om naar een stadion te gaan.

Ik hoef me in ieder geval vanaf 1 juli niet meer schuldig te voelen als ik met de trein wil gaan reizen of bij vrienden in de auto stap. Nu heb ik deze regels afgelopen weekend wel geschonden want ik zou met de trein naar vrienden gaan maar omdat deze niet reed stapte ik bij die vriend gewoon in de auto.

Wat ik ook weer mag is zingen met All That Jazz, maar of dat ook binnen mag en hoe het zit met de 1,5 meter? Ik weet het nog niet maar daarover krijg ik vast binnenkort wel meer van te horen als de laatste twee repetities ingepland worden. En theaterbezoeken worden ook weer mogelijk. Het theater mailde me in ieder geval dat mijn kaartje van afgelopen maand nu geldig is voor de voorstelling in oktober 2021.

Ik ben blij met de versoepelingen want ik kan weer alle dingen doen die ik wilde maar ik zal echt blijven letten op die 1,5 meter en ook drukte blijf ik mijden. Van harte onderschrijf ik deze quote van Mark Rutte: “Door afstand te houden geven we ruimte aan elkaar. Dat wil ik het liefst van de daken schreeuwen. De 1,5 meter en andere basisregels blijven cruciaal. Dat verandert niet. 1 juli wordt een heel spannend moment. Als we verslappen, is de kans reëel op nieuwe maatregelen.”

Ik hoop dat gedurende het zomerreces van het kabinet zij niet voor nieuwe uitbraken bij elkaar hoeven te komen want zij verdienen het allemaal om in de vakantie uit te rusten van de laatste maanden.

Ik denk nog even na over mijn column van 23 juni over het parkeerbeleid en de fietsen in het centrum van de stad. Ik had al aangegeven dat ik zelf niet in het centrum van de stad woon maar ergens aan de rand van de stad. Om mijn boodschappen te doen ga ik dus vaak naar het Winkelcentrum De Hoven aan de Martinus Nijhofflaan. Een winkelcentrum dat weer steeds gezelliger gaat worden.

In november opende aan de Martinus Nijhofflaan het pannenkoek restaurant “Klein Seinpost” dat helaas ook door de lockdown weer tijdelijk moest sluiten. Nu is het weer open en heeft het een gezellig terras, waar je lekker kunt ontbijten, lunchen, dineren en zomaar een lekker kopje thee en een wijntje drinken. Een van de bijkomende voordelen van dit terras is dat er minder auto’s over de stoep razen en de bezorgdiensten parkeren hun auto’s nu ook in de parkeervakken. Dus ben ik heel tevreden, er is gezelligheid en er zijn wat minder gevaarlijke situaties op de stoep.

Gisteren was ik weer in De Hoven. Nu liep ik bij Delft Hoog, de vernieuwde appartementen toren, en zag tot mijn verbazing dat de fietsrekken daar weggehaald waren. Als je wilt weten waarom en wat er gaat gebeuren dan moet je dat vragen. Dus de daad bij het woord gevoegd en aan de werklui gevraagd wat er met de fietsrekken ging gebeuren.

Dat was hun onbekend maar ze waren bezig met het aanleggen van een terras voor La Place, het nog te openen restaurant, en bloembakken. Ik ben heel enthousiast daarover want het brengt toch weer meer gezelligheid in en om De Hoven.

Dus helemaal tevreden? Nou dat niet echt. Aan de kant van de Martinus Nijhofflaan was met de fietsrekken bij Delft Hoog al vrij weinig plek voor bezoekers van De Hoven om hun fiets neer te zetten en dat wordt nu weer minder. De bezoekers gaan nu hun fietsen voor de Torens van “Boven de Hoven” neerzetten en daarmee vaak ook voor bedrijven en woningen. Een geluk is wel dat de bewoners van die Torens zelf de beschikking hebben over ruime fietskelders maar ik hoop toch dat de gemeente zorgt dat we in en om De Hoven voldoende ruimte krijgen om onze fietsen te plaatsen zodat het goed toeven blijft aan de Martinus Nijhofflaan en na jaren van ongemak bij de bouwactiviteiten ook De Hoven weer een leuk aanzicht krijgt.

Het is al een paar dagen geleden dat ik deze blog heb bij gewerkt maar sorry dat komt omdat ik een fantastisch weekend heb gehad. Dat weekend begon op vrijdag met een gezellige borrel bij Café Van Ouds met vrienden. Een wijntje en een hapje dat werd vervolgd op een wat groter hapje op de Beestenmarkt. Ik kom niet vaak op de Beestenmarkt maar het was er vrijdagavond best wel druk. Volgens mij werd er voldoende afstand gehouden maar het is een groot plein dus kunnen er veel mensen op ondanks de 1,5 meter. Binnen was het zeker op 1,5 meter maar dat maakte de pret er niet minder om want we hebben heerlijk gegeten.

Na twee dagen in de stad heb ik het op zaterdag wat rustiger gehouden. Lekker in het zonnetje op balkon en uitzoeken hoe ik zondag met de trein naar Leiden kon. De trein voor de eerste keer na de lockdown dus met mondkapje. Ik had me er al helemaal op ingesteld maar dan wil ik weer met de trein dan rijdt de trein niet. Dit is wel een beetje kort door de bocht want vanaf Den Haag Centraal kon ik wel verder naar Leiden. Twee tot drie keer overstappen om na 1,5 tot 2 uur later in Leiden aan te komen. Niet een leuk vooruitzicht voor verder een leuke dag. Ik had geluk want na wat heen en weer appen werd ik zondagochtend opgehaald.

Het werd een weerzien met vrienden na lange tijd, nog voor de corona tijd, dus we hadden veel bij te praten. Een heerlijke tocht over het water naar het eiland, lekker gegeten en gedronken. Wat wil je nog meer. Voor het eerst na de lockdown weg uit Delft en een hele middag quality time met vrienden. Jammer dat er geen knuffel vanaf kon maar dat gaat ook wel weer komen als zij naar Delft komen waar ik ze dan de mooie plekjes van de stad kan laten zien.

Al met al kan ik na dit weekend zeggen: Ik kan er weer tegen aan deze week.

Op donderdag is er altijd de wekelijkse marktdag in Delft. Omdat ik geen frequente bezoeker ben van de markt had ik tijdens de corona lockdown ook geen enkele behoefte daar naar toe te gaan. Met het idee om drukte vermijden heb ik het centrum gemeden op de donderdag.

Een andere reden om de stad niet in te gaan was dat mijn favoriete lunchcafé, Van 9 tot Zeven, op de Markt gesloten was op de donderdag als gevolg van die weekmarkt. Dat is nu anders. Na de corona lockdown zijn een aantal regels over de markt opbouw verandert en dat houdt in dat het lunchcafé nu toch op donderdag open is.

Voor mij een reden om maar eens te gaan kijken hoe het er nu in het centrum aan toe gaat. Wat voor een aantal binnenstad bewoners al gewoon is geworden is dat er op en rond de Markt hekken staan met stewards die bewaken dat er geen fietsen tussen de kramen komen en het aantal kramen is sterk verminderd. Een beetje raar gezicht maar toch er is een weekmarkt.

Daar waar ik drukte verwachte, was het erg rustig in de stad. Niet dat je kunt zeggen dat het stil was maar toch er was geen sprake van de donderdag drukte die ik kende van voor de lockdown. Het was gezellig en gemoedelijk. Alleen na sluitingstijd van de meeste winkels werd het wel erg stil in de stad. Van de gemoedelijke gezelligheid op de straten was geen sprake meer. En toen ik besloot nog even een hapje te eten in de stad en belde om te reserveren, want dat moet tegenwoordig, werd ik met open armen ontvangen en was men blij dat ik kwam.

Hoewel alles weer een beetje naar het normale gaat zie ik dus dat we daar nog ver vandaan zijn. Het weer werkte niet echt mee maar toch er moet nog heel wat gebeuren voor dat we ons weer kunnen verheugen op een gezellige middag in het centrum van Delft.

Het was weer regenachtig vandaag. Gelukkig toen ik mijn wekelijkse boodschappen ging doen was het nog droog. Ook lunchen ging nog in de buitenlucht hoewel de lucht boven Delft steeds grimmiger werd. Wat je dus zag aankomen gebeurde ook en niet snel daarna kwam de regen met bakken uit de hemel.

Van de wandeling kwam dus niets meer vanmiddag dus maar even binnen kijken wat er nog gebeuren moet. Ja er valt nog iets op te ruimen dus dat kunnen we doen en……. er liggen ook nog wat tijsdchriften. Dus first things first en dat was een mijn huishoudelijke pet opzetten en daarna lekker beginnen aan achterstallig leeswerk met een kopje thee.

De Nouveau met altijd leuke informatie en interessant artikelen. Met veel interesse heb ik het interview met Bibian Mentel en de relatiegeheimen van de onlangs veel te jong overleden Marc de Hond en zijn partner Remona Fransen zitten lezen. Het essay van Daphne Deckers over maakbaarheid en veranderingen waarin ze het effect van de coronacrisis op haar leven beschreef zette mij er toe om ook eens terug te kijken in hoeverre de coronacrisis mijn leven op zijn kop gezet heeft.

Die zondag in maart dat het leven met gierende remmen tot stilstand kwam en alles waar ik mee bezig was stopte. Geen radio, geen Vermeer Centrum, geen koor en zangles, alles waarmee ik mijn dagen vulde kwam tot stilstand. De onzekerheid hoelang het zou gaan duren, zou het over drie maanden weer normaal zijn zodat ik toch op vakantie kon? Dat waren de eerste vragen die zondag. Maar maandag ochtend was de dag leeg. Niets te doen, tja en als dit dan een paar maanden gaat duren ………….. Een van de eerste dingen waarop het virus invloed had was mijn vakantie want die moest ik annuleren.

Ik realiseerde me vrij snel dat helemaal niets doen geen optie was. Met alleen boodschappen doen bij AH waar toen strenge regels golden was mijn dag niet te vullen. Al drie jaar wil me er zelf voor behoeden dat ik in het zwarte gat zou vallen. Nou ja mijn omgeving waarschuwde mij daarvoor toen ik stopte met werken en later na het overlijden van mijn moeder. Een jaar lang ben ik bezig geweest om mijn agenda zo vol mogelijk te krijgen. Ik had elke dag wel wat te doen en was in mijn “vrije” tijd was ik steevast in de stad te vinden. Achteraf gezien was er toen helemaal geen rust in mijn leven.

Maar dat was nu allemaal niet meer mogelijk en ik ging in en om huis kijken wat ik wilde gaan doen. Fotograferen, muziek maken en ja schrijven, het bracht me rust. Rust in mijn hoofd omdat ik nu echt kon doen wat ik leuk vond want had ik even echt geen zin dan kon ik rustig wat anders gaan doen. Ik had geen verplichtingen naar anderen en hoefde voor wat ik deed geen verantwoording af te leggen. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik dit kan zeggen want het zal zeker niet voor iedereen gelden maar de coronacrisis heeft voor mij de stress laten verdwijnen en het heeft me rust gegeven. Ik ben zeker van plan als alles weer een beetje genormaliseerd is me niet meer gek te laten maken en de rust in mijn hoofd en leven te blijven koesteren.

Je kijkt er al een week naar uit. Het weekend en waarom eigenlijk. Als oudere jongere heb ik de tijd aan me zelf dus naar vrije tijd hoef ik niet uit te kijken. Maar het weekend is voor mij de stad in gaan en vrienden ontmoeten in cafeetjes of bij mooi weer op terrasjes. De afgelopen drie maanden was het echter anders. Horeca en ook veel winkels waren noodgedwongen gesloten dus had het centrum van de stad mij weinig te bieden. Gelukkig was het in die maanden goed weer, warm en vooral droog en dat nodigt dan weer uit tot lange wandelingen in de buurt met mijn Nikon.

Vanaf 1 juni was dat weer anders, want de horeca mocht, met veel regeltjes, weer open. Nu viel 1 juni op een maandag, tweede pinksterdag, dus moesten we nog wachten tot het einde van de week. Bizar is dan wel dat vanaf 1 juni het weer ineens slechter werd, kouder en nat, zodat we op de eerste vrijdag maar voor binnen reserveerden.

Dit weekend zou het warm worden weliswaar met een paar buien maar dat kon de pret niet drukken. De “vrijmibo” was gereserveerd bij “Van Ouds, de twee Kruikjes”. Gelukkig hadden we weer voor binnen gereserveerd, want de wolkenhemel ging om vijf uur open en verraste ons met een behoorlijke bak water. Binnen was de sfeer er niet minder om en het begin een leuk weekend was er. Na de borrel nog even eten bij “Moodz”, want ja we doen alles om onze lokale horeca te steunen en ook zij hadden ons verrast met hun catering. Gelukkig waren we wel op tijd thuis want een hevig noodweer brak los.

Of het nu komt door het slechte weer of toch nog dat veel mensen angstig zijn om naar een café of restaurant te gaan maar je hoort van bijna alle horeca bazen dat de gasten nog niet zo hard lopen naar hun zaken. Ik houd het voorlopig maar even op het weer.

Vanochtend werd ik wakker en in plaats van het zonnetje op mijn gezicht stroomde de regen langs mijn ramen. Bah! Ik was van plan om de stad in te gaan en een terrasje te pakken. Eigenlijk wilde ik met eigen ogen zien hoe druk of rustig het in de stad is. Nu ben ik niet bang voor een paar druppeltjes maar de hoeveelheid water die naar beneden kwam was me iets te veel. Dat wordt dus maar weer wachten op het volgende weekend in de hoop dat het weer dan ook een keertje mee wil werken. Wellicht pak ik dan de “domibo” er ook nog bij want ik wil graag weer een keer met vrienden en kennissen praten.

Gisteren was er de euforie. Na ruim 10 weken geen radio mag het nu weer. Oké dat betekent voorbereiden van in ieder geval Living Blue en afstemmen met Emmy hoe we Muziek Verleden dat gaan presenteren. Gisteren was er vreugde waar ik even van wilde genieten en heb ik de akties doorgeschoven naar vandaag.

Maar vanochtend moesten er toch spijkers met koppen geslagen worden. Niet alleen van mijn kant want in mijn mail zat al een berichtje van Henk, bestuurslid maar ook technicus, of en wanneer ik weer verder wilde gaan met de twee programma’s. Het antwoord zal duidelijk zijn en dat heb ik hem ook per kerende post laten weten. Niet veel later belde hij op.

Living Blue gaat maandag beginnen. Henk doet weer de techniek voor het programma dus dat was snel geregeld. Wat moet er dan gebeuren, playlist maken, een onderwerp verzinnen en een gast uitnodigen. Nee hij mag niet naar de studio komen maar we doen het interview telefonisch. Over de opstart had ik in de afgelopen weken al na gedacht en ik vind het leuk om hier te kunnen vertellen dat ik met dezelfde gast ga praten die de laatste was voor de corona stop. Guus Mentink, hij heeft zeker niet stilgezeten tijdens de lockdown, dus er is veel te vragen en te vertellen.

Henk vertelde in het korte gesprekje ook dat Emmy en ik met z’n tweetjes het programma Muziek Verleden mogen blijven presenteren. Dus dat programma kan ook weer beginnen. Emmy gaat hiervoor de technicus bellen om af te spreken of we live uitzenden of weer gaan opnemen. Nu heeft Muziek Verleden altijd een thema en we hebben het idee om te starten met de liedjes die Nederlandse artiesten in de coronatijd hebben geschreven en gezongen. Daar zitten qua tekst pareltjes tussen. Hopelijk kan Wim het programma met deze nummers vullen.

Het is weer een beetje regelen maar het programma kan gemaakt worden. Nog even kijken naar de Facebook pagina van Living Blue en dan sta ik in de start blokken.

Nu nog even kijken of de blog die ik met regelmaat post ook de toets van de kritiek kan doorstaan. Dus weer in het studieboek, waar ik begin met het tweede onderdeel: het schrijven van een blog. Hopelijk gaat dat me net zo goed af als het schrijven van de columns waarvoor ik een groot compliment van de docent kreeg. Zo mijn dag kan niet meer stuk.