Gaat het dan werkelijk gebeuren?

Ik moet me nog steeds in mijn arm knijpen want het ging van de week ineens heel snel. Gaat het dan nu toch werkelijk gebeuren? Mogen we over twee weken echt weer op een terras zitten, met meer mensen samenkomen, zo maar winkelen en geen avondklok? Ik begon er al een beetje aan te wennen maar dat zou dan niet meer hoeven. Maar vraag ik me dan af zijn er nu dan zoveel minder besmettingen. Volgens mij nemen de ziekenhuis- en IC opnames weer toe dus ……

Let wel ook ik sta te juichen dat het straks allemaal weer kan. De plannetjes liggen al klaar. Gezellig weer familie en vrienden ontmoeten, naar mijn studerend neefje in Nijmegen bezoeken en misschien wel een mid-weekje in een hotelletje pakken. Maar eerst moeten we ons weer twee weken door de diverse talkshows heen werken waar elke wetenschapper en deskundige zijn of haar mening gaat geven. Corona was daar even verdwenen en maakte plaats voor allerlei politiek gehakketak. Nu is Corona dus weer terug.

O ja de vaccinaties krijgen natuurlijk ook voldoende aandacht. Wat maken de media daar een zooitje van. Volgens mij is het klip en klaar duidelijk wie wanneer aan de beurt gaat zijn voor die vaccins. Ik houd me er in ieder geval wel aan vast en verwacht zo eind april mijn vaccin te ontvangen. Ze zijn inmiddels al gekomen tot 1951 dus ik zie 1953 al opdoemen. Ondanks alle verwarring, die nu weer de wereld wordt ingeschopt ben ik niet bang voor eventuele bijwerkingen. Bijwerkingen die ik ook kan krijgen van allerlei andere middeltjes die ik vrij bij de supermarkt of drogist kan kopen. Dus kom maar op met die prik, liever vandaag dan morgen en het maakt mij niet uit welk merk ze in mijn arm spuiten.

Vandaag denk ik ook aan mijn moedertje. Ik ben heel blij voor haar dat zij deze Coronacrisis niet mee heeft hoeven maken. Met haar temperament hoe had ze dat hebben overleeft? Zij zou vandaag 99 jaar geworden zijn en heeft in haar leven heel veel meegemaakt. Ze heeft zich altijd op een bewonderenswaardige manier overal doorheen weten te slaan. De oorlog, het verlies van haar familie maar ook van haar dochter en man en haar blindheid. Nee ze was altijd optimistisch en tot haar einde haalde ze alles uit het leven en ging ze nog graag naar de stad om zich daar in de eetgelegenheden heerlijk te laten verwennen. Tja zij heeft ook leren leven om te blijven genieten van wat nog wel kan en niet te kijken naar de onmogelijkheden. Op dat punt is ze voor mij een voorbeeld geweest. Mam, ik houd van je en hoop dat waar je ook bent, je er samen met pa en José een leuke dag van gaat maken.