Column 22 december 2020
Over drie dagen is het Kerstmis en in 2020 hebben we nog maar negen dagen te gaan. Op de deurmat, nou ja bij mij in de brievenbus vallen al weer de kaarten met mooie en lieve wensen. Gelukkig Kerstfeest en de beste wensen voor 2021 met daarbij in veel kaarten ook nog een persoonlijk woordje. Via de mail en in nieuwsbrieven van de verschillende instanties wordt ook een terugblik gegeven op het afgelopen jaar. Kortom tijd voor reflectie en een opmaak naar het volgende jaar.
Het volgende jaar dat beter moet worden en ook gaat worden. Ja er is een vaccin maar ook is er een toename van de besmettingen. Onzekerheid, komt dit door het gemuteerde virus uit Engeland of zijn we het met z’n allen zo zat dat we ons niet meer aan de maatregelen houden en ons massaal ophouden op plekken waar we niet de enige zijn. De waanzin bij de supermarkten ze zijn langer open sommige zijn zelfs 24 uur open. Ik ben niet bang maar erg blij hiermee ben ik ook niet.
We leven in een gekke wereld en volgens mij is nog niet iedereen er van doordrongen dat het normaal van voor maart voorlopig niet meer terugkomt als het überhaupt nog een keer terugkomt. Maar wat was dat normaal? Dat we weer handen mogen schudden en dat we onze geliefden weer mogen knuffelen dat zal best wel weer terug komen maar grote manifestaties en feesten met heel veel mensen waar niet gelet kan worden op hygiëne en andere contacten dat vraag ik me af. Ook de massale vakanties met overvolle vliegtuigen en bussen naar feestbestemmingen in Spanje of Griekenland zie ik nog steeds niet zitten. Ja vakanties zullen best wel weer terugkomen maar niet de verre reizen.
Dit is allemaal voor de toekomst waaraan we in 2021 kunnen gaan beginnen. Nu is het nog even terugkijken op een heel gek jaar. In maart, een dag na een heel leuk feest was het in een klap allemaal over. Thuiswerken en zoveel mogelijk binnen blijven, hoe ga ik daar door heen komen. De eerste lockdown had voor mij wel een voordeel. Nadat ik gestopt was met werken en na het overlijden van mijn moeder moest ik van mezelf heel veel. Als ik een dag niets zinvols had gedaan dan was ik ontevreden over mezelf. Zo iets van “ledigheid is des duivels oor kussen”. Ik moest dus veel doen, leuke dingen en de agenda stond vol. Maar als die leuke dingen meer en meer een verplichting gaan worden en er geen tijd meer is voor hobby’s en vrienden dan gaat dat mis.
In de eerste lockdown was de agenda in een keer helemaal leeg en het mooie was ik hoefde me er niet schuldig over te voelen. Ik was immers niet meer de enige en het moest dus geen schuld gevoel meer. Stil op mijn plekje blijven zitten en wachten totdat er weer wat mocht? Nee dat was het ook niet. Ik had weer tijd voor mijn hobby’s en met het mooie weer was er nu ook tijd om lange wandelingen te maken. Nee niet in het bos of een natuurgebied maar gewoon in mijn eigen woonomgeving. Een nieuwe blik op de wijk waarin ik woon en op 1,5 meter met mensen praten die in heel sporadisch tegen kwam. Ik kwam tot rust en wist hoe mijn leven er uit moest gaan zien.
Nu in de tweede lockdown ben ik rustiger. Ik heb wel weer wat meer te doen en het vrijwilligerswerk bij de omroep behoort tot mijn verbazing tot de cruciale beroepen. Dat voelt vreemd maar ik ben er toch blij mee. Zo’n paar uurtjes per week ben ik daarmee bezig zijn met muziek en interessante onderwerpen is meer een ontspanning dan een inspanning. Ondanks de Corona crisis is dit jaar voor mij dus niet een heel verloren jaar geworden. En volgend jaar ga ik op dezelfde voet verder, het voelt gewoon goed.
Fijne Kerstdagen en de beste wensen voor 2021.
Living Blue met Machteld 