Het Dorp

“Want ziet, hoe rijk het leven is. Ze zien de televisiequiz en wonen in betonnen dozen.
Met flink veel glas, dan kun je zien hoe of het bankstel staat bij Mien en d’r dressoir met plastic rozen”. Ja een stukje tekst uit het beroemde maar o zo mooie liedje van Wim Sonneveld. Maar waarom begin ik deze week met deze tekst uit dit liedje. Ik ga het jullie vertellen.

Gisteren was het weer een mooie zondag en eigenlijk was het te mooi om thuis te blijven zitten. Dus de wandelschoenen maar weer aangetrokken en lekker naar buiten. Uiteindelijk kwam ik in het centrum van Delft terecht. Eigenlijk is zo’n wandeling wel gek want je begint bij huis en je hebt het idee dat je wel ergens in de stad terecht gaat komen maar hoe de weg daarheen? Dat is iedere keer weer een vraag. Ik loop met mijn voeten mee.

Dit keer ging de route door het Nieuwe Delft. Op dit moment is al heel goed zichtbaar hoe het er daar gaat uitzien. Veel van de woningen daar zijn als opgeleverd of zijn bijna klaar. En lopend door dit stukje Delft kwam het liedje van Wim Sonneveld ineens bij mij op. Want wat opvalt aan de Nieuwe Gracht is dat er blokkendozen staan met enorme ramen. Nu ga ik geen oordeel geven of dit mooi of lelijk is want dat is heel persoonlijk maar ook kan ik gewoon niet zeggen of het een van twee is. Alleen ik krijg er geen warm gevoel bij. Niet zo zeer door de blokkendozen want daar zit best wel wat variatie in maar die grote ramen zonder gordijnen.

Van boven tot onder glas zodat je echt de hele kamer kan zien en volgens mij kunnen je overburen ook meegenieten wat er in die kamers gebeurt. Ik zag zelfs een echtpaar achter een van die ramen zitten en met een kopje thee of koffie zaten zij te genieten van wat er op straat (of aan die overkant) gebeurde. Maar ook vanaf de straat kon ik inderdaad zien hoe het bankstel staat en het dressoir met plastic rozen.

Zeker in deze tijd waarin iedereen het heeft over privacy verbaasde me dat echt. Als ik daar zou wonen zouden er in ieder geval luchtige gordijnen hangen zodat niet iedereen naar binnen zou kijken. Niet omdat ik iets te verbergen heb maar mijn huis is een plek waar ik me veilig en op mijn gemak voel. Ik wil hier niet nadenken wie mij kan zien en kan volgen met wat ik aan het doen ben. Wil ik dat wel met iemand delen dan nodig die personen wel uit.

Ik ga Delft niet vergelijken met een dorp want het is echt een stad en daar hoort ook de Spoorzone bij. Maar de intimiteit van het wonen is wel verdwenen. Ik geloof niet dat ik me daar prettig kan voelen. Dan maar iets verder van het centrum wonen maar voor mij wel met een goed gevoel. Voor nu moet ik het doen met het goede gevoel bij het liedje van Wim Sonneveld en ik hoop Eddy de Jong dat ook jij dit weer snel mag gaan zingen in de Delftse horeca.