Het was weer regenachtig vandaag. Gelukkig toen ik mijn wekelijkse boodschappen ging doen was het nog droog. Ook lunchen ging nog in de buitenlucht hoewel de lucht boven Delft steeds grimmiger werd. Wat je dus zag aankomen gebeurde ook en niet snel daarna kwam de regen met bakken uit de hemel.
Van de wandeling kwam dus niets meer vanmiddag dus maar even binnen kijken wat er nog gebeuren moet. Ja er valt nog iets op te ruimen dus dat kunnen we doen en……. er liggen ook nog wat tijsdchriften. Dus first things first en dat was een mijn huishoudelijke pet opzetten en daarna lekker beginnen aan achterstallig leeswerk met een kopje thee.
De Nouveau met altijd leuke informatie en interessant artikelen. Met veel interesse heb ik het interview met Bibian Mentel en de relatiegeheimen van de onlangs veel te jong overleden Marc de Hond en zijn partner Remona Fransen zitten lezen. Het essay van Daphne Deckers over maakbaarheid en veranderingen waarin ze het effect van de coronacrisis op haar leven beschreef zette mij er toe om ook eens terug te kijken in hoeverre de coronacrisis mijn leven op zijn kop gezet heeft.
Die zondag in maart dat het leven met gierende remmen tot stilstand kwam en alles waar ik mee bezig was stopte. Geen radio, geen Vermeer Centrum, geen koor en zangles, alles waarmee ik mijn dagen vulde kwam tot stilstand. De onzekerheid hoelang het zou gaan duren, zou het over drie maanden weer normaal zijn zodat ik toch op vakantie kon? Dat waren de eerste vragen die zondag. Maar maandag ochtend was de dag leeg. Niets te doen, tja en als dit dan een paar maanden gaat duren ………….. Een van de eerste dingen waarop het virus invloed had was mijn vakantie want die moest ik annuleren.
Ik realiseerde me vrij snel dat helemaal niets doen geen optie was. Met alleen boodschappen doen bij AH waar toen strenge regels golden was mijn dag niet te vullen. Al drie jaar wil me er zelf voor behoeden dat ik in het zwarte gat zou vallen. Nou ja mijn omgeving waarschuwde mij daarvoor toen ik stopte met werken en later na het overlijden van mijn moeder. Een jaar lang ben ik bezig geweest om mijn agenda zo vol mogelijk te krijgen. Ik had elke dag wel wat te doen en was in mijn “vrije” tijd was ik steevast in de stad te vinden. Achteraf gezien was er toen helemaal geen rust in mijn leven.
Maar dat was nu allemaal niet meer mogelijk en ik ging in en om huis kijken wat ik wilde gaan doen. Fotograferen, muziek maken en ja schrijven, het bracht me rust. Rust in mijn hoofd omdat ik nu echt kon doen wat ik leuk vond want had ik even echt geen zin dan kon ik rustig wat anders gaan doen. Ik had geen verplichtingen naar anderen en hoefde voor wat ik deed geen verantwoording af te leggen. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik dit kan zeggen want het zal zeker niet voor iedereen gelden maar de coronacrisis heeft voor mij de stress laten verdwijnen en het heeft me rust gegeven. Ik ben zeker van plan als alles weer een beetje genormaliseerd is me niet meer gek te laten maken en de rust in mijn hoofd en leven te blijven koesteren.
Living Blue met Machteld 